Historia Księstwa Lwóweckiego.
W 1138 roku rozpoczęło się w Polsce rozbicie dzielnicowe, które zapoczątkował Książę Bolesław III Krzywousty, dzieląc państwo pomiędzy swoich synów. Rozbicie postępowało z roku na rok, jednak w niniejszym artykule skupię się wyłącznie na okresie krótko poprzedzającym powstanie Księstwa lwóweckiego, latach panowania w nim Bernarda Zwinnego oraz tym co działo się niedługo po jego śmierci.
W 1273 zmarł książę głogowski Konrad. Sytuację tą wykorzystał władający księstwem legnickim Bolesław Rogatka zajmując Bolesławiec. W powiększonym o to miasto państwie musiał on jednak liczyć się ze wzrostem znaczenia jego synów, dlatego też najstarszemu z nich Henrykowi Grubemu wydzielił własne księstwo ze stolicą w Jaworze. Lwówek Śląski znalazł się w jego granicach.
W 1277 roku na podbój Dolnego Śląska wyruszył Przemysł Ottokar II. Objął on tymczasowe rządy we Wrocławiu. Z odsieczą księciu wrocławskiemu przybył książę poznański Przemysł II , gdzie 24 kwietnia w bitwie pod Stolcem starł się z połączonymi wojskami legnicko-jaworskimi. Zwycięstwo odniósł Bolesław Rogatka wraz Henrykiem Grubym.
W wyniku tej bitwy Lwówek Śląski, jednen z ważniejszych ośrodków księstwa Jaworskiego mocno zyskał na znaczeniu.
W 1279 roku zmarł Bolesław Rogatka, który poza Henrykiem Grubym pozostawił jeszcze dwóch synów Bolka Surowego i Bernarda Zwinnego. Henryk oddał braciom władze nad Księstwem jaworskim, natomiast sam sprawował rządy w Księstwie legnickim.
Wspólne rządy braci w Księstwie jaworskim nie trwały jednak długo bowiem w 1281 roku Bolko Surowy wydzielił Bernardowi Zwinnemu własne księstwo ze stolicą w Lwówku Śląskim.
Bracia jednak tytułowali się księciami Lwówka już od roku 1278 mimo, iż nie był on jeszcze stolicą odrębnego księstwa.
W jego granicach znalazły się takie miasta jak Wleń, Gryfów Śląski, Lubomierz i Jelenia Góra oraz kilka zamków: w Kotlinie( tereny dzisiejszego Świeradowa), we Wleniu, zamek Gryf, zamek Podskale, w Lwówku, w Pirszynie (obecnie Gradłówek), zamek Hyrzberg ( tereny Jeleniej Góry) oraz w Płoszczynie.
O zamku w Lwówku Śląskim więcej przeczytasz tutaj
W 1281 lub 1282 roku schronienie w księstwie lwóweckim znaleźli dwaj rycerze, Burchard i Jaśko z rodu Wierzbnów. Zostali oni skazani na wygnanie przez księcia wrocławskiego Henryka Probusa za spalenie wsi Muszkowice.
Bernard Zwinny zmarł w 1286 roku i został pochowany w kościele dominikańskim w Legnicy, a księstwo lwóweckie 25 kwietnia wcielono do księstwa jaworskiego. Lwówek Śląski zachował jednak niewielką autonomię i nie stracił na znaczeniu. Książę jaworski Bolko Surowy ponownie przyjął tytuł pana lwóweckiego i do 1291 roku (lub do śmierci) występował jako książę Lwówka. Był też panem na Zamku Książ, którego budowę ukończono w 1292 roku.
W 1289 roku król Czech Wacław II nadał Bolkowi jako księciu lwóweckiemu ziemię Chełmską z wsiami Miszkowice, Kochanów, Dobromyśl i Kralovec. 9 listopada 1301 roku Bolko Surowy zmarł. Władze w księstwie przejęła regencja zależna od Brandenburgii.
Tekst: M. Huzarewicz
Przypisy: Wikipedia.org, ThrashingMadPL
