Dożynki – historia i zwyczaje
Dożynki to jedyne święto słowiańskie, które po przyjęciu elementów chrześcijańskich w postaci mszy dożynkowej, przetrwało do naszych czasów. Tradycyjnie obchodzone były w pierwszy dzień jesieni, współcześnie w jedną z niedziel lub sobót sierpnia albo września po zakończeniu żniw. Zwyczaje z nimi związane niewiele zmieniły się od czasów przedchrześcijańskich.
Najważniejszym jest plecenie wieńca dożynkowego. Robi się go z pozostawionych na polu zbóż, jarzębiny, liści, kwiatów itd. Niegdyś niesiono go na poświęcenie do słowiańskiej świątyni, dziś robi to chrześcijański kapłan.
U schyłku XIX wieku, wzorem dożynek dworskich, zaczęto urządzać dożynki chłopskie, gospodarskie. Bogaci gospodarze wyprawiali je dla swych domowników, rodziny, parobków i najemników. W okresie międzywojennym zaczęto organizować dożynki gminne, powiatowe i parafialne. Organizowały je lokalne samorządy i partie chłopskie, a przede wszystkim koła Stronnictwa Ludowego, Kółka Rolnicze, Kościół, często także i szkoła. Dożynki w tamtych czasach były manifestacją odrębności chłopskiej i dumy z przynależności do rolniczego stanu. Towarzyszyły im wystawy rolnicze, festyny i występy ludowych zespołów artystycznych. – podaje Wikipedia
W tym czasie zaczął kształtować się zwyczaj urządzania dożynek w niedzielę.
Współcześnie rozpoczynają się one od wręczenia gospodarzowi chleba upieczonego z mąki pochodzącej z ostatnich zbiorów. Gospodarzem najczęściej jest kapłan, w przypadku dożynek świeckich przedstawiciel lokalnego samorządu. Później następuje festyn, na którym występują głównie lokalni muzycy grający muzykę ludową.
Przypis: Wikipedia.org